از اواخر دهه‌ی شصت، نابسامانی گرافیک شهری ایران آغاز شد و پس از رواج نرم‌افزارهای کامپیوتری، به یک بحران بصری در خیابان‌های کشور تبدیل گردید. بیش از همه، سردر مغازه‌ها بود که با حمله‌ی فونت‌های بی‌هویت و پرایراد کامپیوتری مواجه شد.

عشق و تعلق خاطر به «ورزش»، جزو ویژگی‌های ممتاز فرهنگ مردم انزلی ست. سال‌ها پیش از آن‌که چهره‌ی شهر تغییر کند و سالن‌های بدنسازی و پرورش اندام از همه‌جا سر برآورد و به انتخاب اول جوانان تبدیل شود، انزلیچی‌ها در زمین‌های روباز عمومی شهر به ورزش‌های متعدد گروهی می‌پرداختند.

بلوار انزلی، مهمترین و آخرین فضای عمومی باقی‌ مانده از انزلیِ قدیم است. در بیست‌وهشت سال گذشته هر کدام از شهرداری‌ها در اثر برآورد نادرست و تفکر اشتباه، ضربه‌ای به این بوستان تاریخی وارد کرده‌اند و وصله‌ای ناجور بر آن افزوده‌اند.

راه‌های آسفالته‌ی گیلان از تمام استان‌های دیگر بیشتر است و به علت علاقه‌ی خاص مدیران به ساخت «دست‌انداز» – و ترجیح آن‌ها به شیوه‌های کم‌هزینه- احتمالاً بیشترین تعداد «سرعت‌گیر» ایران نیز همین‌جا نصب شده است.

گاری‌های غذای خیابان سی تیر تهران -اگر در جزییات طراحی‌شان از هنر بیشتری استفاده شود- یکی از الگوهای خوب برای فضای ارزشمند انتهای بلوار انزلی و دیگر فضاهای گردشگری گیلان هستند.