دو دوست نقاش؛ ابوالحسن محمدرضایی و ناصر رمضانی در بلوار انزلی.
همیشه فکر میکردم بندرانزلی با آن اتمسفر خاص و آن تعداد نقاش شهیر و آن همه آموزگار علاقهمند و آن خیل مردمی که نخستین هنر مطلوب برای فرزندانشان را نقاشی میدانند، میتوانست «شهر نقاشان» باشد؛ شاید اگر مدیران کاربلد و خلاق، برنامههای بلندمدت و سرمایههایی متناسب هم میداشت. که هیچوقت نداشت.
