تاریخ
ثروت سیزده، فرصت است یا تهدید؟
در جشن سیزده‌بدر چند گیلانی از شهرهایشان خارج می‌شوند و به طبیعت می‌روند؟ چند نفر به جنگل می‌روند؟ چند نفر ساحل دریا را برمی‌گزینند؟ چند نفر در حاشیه‌ی تالاب‌ها و رودخانه‌ها اردو می‌زنند؟ چند نفر به روستای مادری خود بر می‌گردند؟ چند نفر ترجیح می‌دهند در شهر بمانند و به ساعتی تفرج در باغ‌ها و پهنه‌های طبیعی شهر بسنده کنند؟ اگر نگویم همه، بیشتر مدیران شهری و مدیران استانی گیلان که متولی اقتصاد این منطقه‌اند، پاسخی برای این پرسش‌های ساده ندارند.
طبیعت در ایران باستان
ایرانیان باستان باور داشتند که «طبیعت» امانتی در دست آدمیان است و در پایان جهان می‌بایست آن را به شکل نخستین‌اش به دادار آسمان بازپس دهند. این باور متعالی، حفاظت از محیط زیست را وظیفه‌ی بنیادین آنان قرار می‌داد.
آرامشِ ازدست‌رفته
این عکس را یک خلبان سوئیسی در زمستان ۱۳۰۳ از صیادان بندرانزلی گرفته است. زمان عکاسی مقارن است با آخرین ماه‌های سلطنت قاجاریان بر کشوری که از ضعف دولت مرکزی و نبود انواع ساختارهای دیوانی رنج می‌برد.
هرکسی خودش می‌داند چقدر متهم است
در فاجعه‌ی سیل شیراز که تصاویرش هزاران بار دست به دست چرخید، ۱۹ نفر جان باخته‌اند اما در بحران آلودگی هوا که مدتهاست ادامه دارد، سالی ۳۴۰۰۰ نفر در سراسر ایران کشته می‌شوند.
وصف رشت
خوش‌ترین توصیف رشت را از زبان اکبر رادی شنیده‌ام در مواجهه با پرسشگر کتاب مکالمات. خاطرات نوستالژیک گیله‌مردی است که فقط یازده سال در رشت بود و پنجاه و هفت سال با رشت در بیرون رشت زندگی کرد.
طراحان و خوانشِ رفتار مردم
نام این مرد، سید محمد تائب است. یکی از معلمان انزلی در دوره‌ی پهلوی اول که برای پُز بهتر در عکس یادگاری با نرده‌های آیکونیک بلوار، روی پشتی یک نیمکت چوبی نشسته است!
عالیجنابِ نقاش
ما هیچ‌وقت این صحنه را دوباره نخواهیم دید. نه آن موج‌های خیال‌انگیزی که خود را بر پیکر مُل می‌کوبیدند؛ نه مکعب‌های سنگی سیاه‌رنگ؛ نه جدال پایان‌ناپذیرِ قایق و ماهیگیر با دریای بخشنده و بی‌رحم.
بلوار انزلی
بلوار انزلی، مهمترین و آخرین فضای عمومی باقی مانده از انزلیِ قدیم است. در بیست‌وهشت سال گذشته هر کدام از شهرداری‌ها در اثر برآورد نادرست و تفکر اشتباه، ضربه‌ای به این بوستان تاریخی وارد کرده‌اند و وصله‌ای ناجور بر آن افزوده‌اند.
- 1
- 2