عشق و تعلق خاطر به «ورزش»، جزو ویژگی‌های ممتاز فرهنگ مردم انزلی ست. سال‌ها پیش از آن‌که چهره‌ی شهر تغییر کند و سالن‌های بدنسازی و پرورش اندام از همه‌جا سر برآورد و به انتخاب اول جوانان تبدیل شود، انزلیچی‌ها در زمین‌های روباز عمومی شهر به ورزش‌های متعدد گروهی می‌پرداختند. از کوچه‌های باریک تا ساحل دریا و باغ‌های محله‌ای، عرصه‌ی ورزش بود و «بالون صحراییِ» غازیان، محبوب‌ترینشان. حضور مستقیم و بی‌واسطه‌ی تحرکات ورزشی در فضاهای شهری، بر طراوت و سرزندگی شهر می‌افزود. با تغییر سیاست‌های زمین و مسکن و افزایش جمعیت در دهه‌ی اول پس از انقلاب، اکثر آن اراضی متعلق به «شهر» به نفع پروژه‌های خانه‌سازی اشغال شد و این‌چنین بنیان‌های ورزش حرفه‌ای انزلی هم از بین رفت (خصوصاً فوتبال). امروزه شاید بیشترِ این راه رفته را بازگشتی نباشد؛ اما فرآهم ساختن زمینه‌ی حضور دوباره این فرهنگ (حتی کمرنگ و کم فروغ) در کالبد عبوسِ شهر کنونی، بیش از پول و اعتبار، نیازمند تغییر نگاه در نهاد مدیریت شهری ست.
عکس‌های این صفحه نمونه‌ای از میزهای پینگ-پنگ ساده و بادوامی ست که اخیراً در شهرهای کوچکتر ایالت فلوریدای آمریکا نصب شده تا فعالیت‌های شاداب اجتماعی را در فضاهای عمومی بیشتر کند. «دوام زیاد» و «تعمیر و نگهداری آسان» دو ویژگی اساسی تمام سازه‌ها و تجهیزات ورزشی ست که در شهر به کار گرفته می‌شوند.
ورزش همگانی
