نمایندگان مجلس می‌گویند خط فقر در تابستان اخیر به ۶ میلیون تومان رسیده است و نیمی از مردم ایران در فقر مطلق به سر می‌برند. می‌گویند درآمد سرانه گیلانی‌ها در برآورد خوش‌بینانه‌اش ماهی ۵۰۰ هزار تومان است (اغلب آمارهای سازمان‌های دولتی مقادیر متفاوتی را ارائه می‌دهد یا به کلی سکوت می‌کند). در چنین شرایطی دولت محلی و نهادهای استان چه گزینه‌هایی برای جلوگیری از تخریب سریع سرمایه‌ی اجتماعی و سقوط نگران‌کننده‌ی اعتماد اجتماعی پیش‌رو دارند؟ این گزینه‌ها در کدام مرکز تولید فکر استان تولید شده و چقدر بر «دانش» استوار است؟ گره‌ی کدام‌‌یک به دست رئیس دولت باز می‌شود تا در سفر این هفته‌ی روحانی به گیلان روی میز قرار گیرد؟… هیچ نمی‌دانیم.
آروین ایلبیگی
عکس از نسترن غازیانی