از محمود پاینده لنگرودی، در وصف طعم چایِ عجیب خانه‌ی کاظم سادات اشکوری، روایت پرشوری نقل بود که پیش از مواجهه با آن، در نظرم اغراق‌آمیز می‌آمد. اینجا اعتراف می‌کنم حقیقت محض است. این استکان چای تلخ که می‌بینید، دریچه‌ای جادویی ست که گلویتان را می‌گیرد و از خیابان هفدهم یوسف‌آباد، پرتابتان می‌کند وسط بوته‌های سبز کوه‌های مه‌آلود گیلان. انگاری کاظم‌خان، عصاره‌ی دانش مردم‌شناسی و طبع شاعری‌اش را درهم آمیخته و با وردی «اشکوراتی» در این استکان ریخته. بی‌اعتبار می‌کند هرچه را پیش از این با نام «چای» خورده باشید.
طعم چای گیلان
